Felietony
Choroba jak każda inna
W minioną środę, 10 października, obchodziliśmy Światowy Dzień Zdrowia Psychicznego. Opublikowaliśmy wtedy wywiad z dyrektor szpitala psychiatrycznego w Żurawicy dr Barbarą Stawarz. Placówka w tym roku obchodzi 45-lecie istnienia. Dyrektor szpitala podkreśla, że choroba psychiczna jest taką samą jak każda inna przypadłość. I nie oznacza, że człowiek jest słaby.
Każdy głos się liczy
Za kilka dni zadecydujemy, kto przez najbliższe lata będzie zarządzał naszymi małymi ojczyznami. Wybory samorządowe to najlepsza okazja wydania swojej, indywidualnej oceny tym, którzy sprawowali różne funkcje w minionych czterech latach. To my zadecydujemy, czy nadal te same osoby będą nami rządzić, czy raczej powierzymy mandat komuś innemu. Kandydaci różnych ugrupowań nie ułatwili nam zadania.
O języku polityków
Ładnych parę lat temu przywołałem przykład zakłamania językowego polityków. Mój znajomy w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia miał około dwudziestu lat. Jako robotnik uczestniczył w niejednej obowiązkowej pogadance o podniosłej roli sojuszu robotniczo-chłopskiego. Aktywista karmił młodych chłopaków językiem propagandy.
Sukces potrzebny od zaraz
Zwycięstwo polskich siatkarzy w mistrzostwach świata krzepi. Od 1974, a więc od pierwszego złotego mundialowego medalu polskiej reprezentacji, a mamy ich już trzy, właśnie siatkówka stała się naszą sportową wizytówką. Nie piłka nożna, lekkoatletyka, czy nawet skoki narciarskie.
Liczy się ślimak, liczy się robaczek
Od lat trwa pełna emocji dyskusja między leśnikami, samorządem a ekologami optującymi za powstaniem Turnickiego Parku Narodowego. Jego zasięg obejmowałby w głównej mierze Nadleśnictwo Bircza oraz tereny przyległe. To tłumaczy ogromne zainteresowanie mieszkańców tych okolic, dla których nadleśnictwo jest największym lokalnym pracodawcą.
Gdzie jesteś, panie prezydencie?
Wiem. Karuzela ruszyła. Przedwyborcza. Z przytupem rusza raz na cztery lata. Jest bezpardonowa. Nie ma sentymentów, choć antagoniści często doskonale się znają, uśmiechają do siebie, kiedy „nikt” nie widzi, a kto wie, czy nie zdarza się im wychylić raz na jakiś czas co nieco.