Życie Podkarpackie - informacje z regionu Przemyśla, Jarosławia, Lubaczowa, Przeworska

Kiedy nabyłem ostatnią, wydaną w 2016 roku płytę Makes me think of home, postanowiłem sprawdzić, jak zabrzmią kawałki z tego albumu na żywo, tym bardziej że zapowiadano, iż obok szlagierów Genesis pojawią się też utwory najnowsze. I nie zawiodłem się. Zaczęło się, jak należy, to znaczy mocno i soczyście. Ray od razu pokazał, że jest frontmanem pełną gębą. Miał do dyspozycji dwóch gitarzystów, co przy częstej gitarze w jego rękach dawało trzy wiosła. Do tego mocny bas Lawrie Mac Milana, soczyste i dosadne bębny oraz klawisze tworzyły taką ścianę dźwięku, że przy głośniejszych numerach czuło się wibrujące powietrze. Na szczęście akustycy zadbali o czyste brzmienie i wokal Wilsona przebijał się przez to wszystko ze smakiem. A że ma ten człowiek kawał głosu, powoli i systematycznie wciągał publikę w swój show i dźwięki. Prawdziwą okrasą tej gry były solówki Marcina Kajpera, który raz ostro na saksie podnosił słuchaczom ciśnienie, a innym razem subtelnie na flecie wyczarowywał kojące dźwięki. Nie ma tutaj sensu wymieniać całej set-listy. Była jak zwykle zjawiskowa Mama, taneczne Congo, That’s all i Another Days in Paradis. Gitarzyści zmieniali gitary z elektrycznych na akustyczne, przechodząc z mocnego uderzenia w ballady. Przy Song for a friend  Wilson wspomniał Marka Niedźwiedzkiego, któremu, jak powiedział, wiele zawdzięcza. Usłyszeliśmy utwory z najnowszej płyty Wilsona. Energiczny The next life czy wysmakowany tytułowy Makes me think of home z pogłosem wokalu Raya. Pojawił się też wesoły The Airport Song. Nie obyło się bez aluzji na temat trasy z Poznania do Przemyśla. Widać było wyraźnie, że artysta dobrze się czuje w grodzie nad Sanem, na zamkowej scenie. To, że muzyka była grzechu warta, jest oczywiste. Równie ciekawa była postępująca przemiana publiczności. Na początek poderwała się dziewczyna i zaczęła kołysać w takt muzy. Potem systematycznie przybywało stojącej i kołyszącej się publiki. Wilson zachęcał do klaskania w rytm, co ludzie bez ociągania czynili. W zagranym na bis Knockin on’a heaven’s door wszyscy już stali i wybijali oklaskami rytm, śpiewając na zmianę z wokalistą refren pieśni. Smaku dodała ostra i dynamiczna solówka saksofonowa Kajpera i zespół pożegnał się z publicznością przy rzęsistych brawach. Można śmiało powiedzieć, że Zamek Kazimierzowski został przez Raya Wilsona  – po raz kolejny – zdobyty.